Να μου ταϊζεις την ψυχή...

Εκεί πεινάω περισσότερο...

επιστρoφή στον εφιάλτη ...

...πάλι γύρισα μέσα σου και διέγραψες κάθε ελπίδα από πάνω μου. Ξυπνησαν οι εφιάλτες μου και μόνο στην σκεψη σου. Σε κοιτάζω να καταπίνεις ένα ένα τα χαμογελά μου και να μουτζουρώνεις με κάρβουνα τα μάτια μου. Χειροτερεύεις οσο πας. Το ξερεις αυτό? ΒΡΩΜΑΣ. Σε μισώ ολοένα και περισσότερο. Τα ψευτικα φώτα σου δε φωτίζουν τον δικό μου δρόμο. Τα μπουρδελομαγαζά σου δεν καλύπτουν την ανάγκη μου για μια βραδυνή έξοδο.

Είσαι μια φυλακή για μένα. Παίξε όσο θες με το μυαλό μου. Κάνε με να πιστευώ πως θα με κρατας για πάντα εδω. Τουλαχιστον ΞΕΡΩ οτι μπορώ να υπάρξω μακρυά σου.

Ενα ξωτικό, μου ψυθιρίζει τα μεσημέρια πως υπάρχει ελπίδα και φως...Κάπου στο νότο... Κάπου που δεν έχουμε προλάβει ακόμα να βάψουμε γκρι το τοπίο. Το είδα με τα μάτια μου. Το φως και το γαλάζιο... Τον αέρα να προσπάθει να με κάνει να αναπνευσω...

Μπορείς να με κομματιάζεις κάθε μέρα. Ένα ένα τα κομμάτια μου θα τα κουβαλήσω μακρυα σου...ΑΘΛΙΑ ΠΟΛΗ.

Lost control