Ήταν μεσάνυχτα όταν...

...πέρασα ακόμα μια φορά τη γνωστή πόρτα, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μπω στον κόσμο σου για λίγο.Μου ταιριάζει ο καπνός και το σκοτάδι εξάλλου. Επαίζε το seniorita όταν

μπήκες.

I'm addicted to you λοιπόν...

Καθώς χαϊδευεις με τα χέρια τα μαλλία σου,συναντάς το βλέμμα μου.

Αέρας τύλιξε το πρόσωπό μου...

Νομίζω μου ψιθύρισε... ¨Κοίτα αλλού κοπελιά...δεν ανήκεις εδώ¨ .

Το ξέρω πως πρέπει να φύγω μα μη με διώχνεις...

Δεν έχω κάπου αλλού να κρυφτώ...

Αγγελίες

Διατίθεται ἀπόγνωσις, εἰς ἀρίστην κατάστασιν καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον.

Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας.

Ἀνεκμετάλλευτον καὶ εὔκαρπονἔδαφος πωλεῖται ἐλλείψει τύχης καὶ διαθέσεως.

Καὶ χρόνος ἀμεταχείριστος ἐντελῶς.

Πληροφορίαι: Ἀδιέξοδον

Ὥρα: Πᾶσα.

*ποιήμα της Κικής Δημουλά

Απόψε...

αυτό που θα θελα, είναι τη ζωή μου πίσω.

Αλλά δεν ξέρω από ποιον να τη ζητήσω.

Τόσο τη σκόρπισα , τόσο τη χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα.

Από ποιον να τη ζητήσω τώρα... Και τι οφελεί....

Αυτό που θα θελα απόψε τελικά...*

*Στο ακρογιάλι της ουτοπίας - Α.Παπαδάκη

θα ήθελα να έρθω να κρύψω τα μάτια μου στο λαιμό σου.

Να εισπνέω το άρωμα από τα μαλλιά σου και να πλέκω τα δαχτυλά σου στα χέρια μου.

Να σε κρατάω , χωρίς να φοβάμαι για τη φυγή σου.

Να μου τραγουδάς για να κοιμηθώ.

Να διώξεις τους εφιάλτες μου εστώ για απόψε μόνο...

Έστω για απόψε....

Ακόμα μια φορά...

Δεν είμαι εγώ.

Πες μου ένα παραμύθι...

Αλλιώτικο από τα άλλα...

Να μου ταϊζεις την ψυχή...

Εκεί πεινάω περισσότερο...

επιστρoφή στον εφιάλτη ...

...πάλι γύρισα μέσα σου και διέγραψες κάθε ελπίδα από πάνω μου. Ξυπνησαν οι εφιάλτες μου και μόνο στην σκεψη σου. Σε κοιτάζω να καταπίνεις ένα ένα τα χαμογελά μου και να μουτζουρώνεις με κάρβουνα τα μάτια μου. Χειροτερεύεις οσο πας. Το ξερεις αυτό? ΒΡΩΜΑΣ. Σε μισώ ολοένα και περισσότερο. Τα ψευτικα φώτα σου δε φωτίζουν τον δικό μου δρόμο. Τα μπουρδελομαγαζά σου δεν καλύπτουν την ανάγκη μου για μια βραδυνή έξοδο.

Είσαι μια φυλακή για μένα. Παίξε όσο θες με το μυαλό μου. Κάνε με να πιστευώ πως θα με κρατας για πάντα εδω. Τουλαχιστον ΞΕΡΩ οτι μπορώ να υπάρξω μακρυά σου.

Ενα ξωτικό, μου ψυθιρίζει τα μεσημέρια πως υπάρχει ελπίδα και φως...Κάπου στο νότο... Κάπου που δεν έχουμε προλάβει ακόμα να βάψουμε γκρι το τοπίο. Το είδα με τα μάτια μου. Το φως και το γαλάζιο... Τον αέρα να προσπάθει να με κάνει να αναπνευσω...

Μπορείς να με κομματιάζεις κάθε μέρα. Ένα ένα τα κομμάτια μου θα τα κουβαλήσω μακρυα σου...ΑΘΛΙΑ ΠΟΛΗ.

Lost control